De echte reden dat mijn e-book nog niet af is

Ik bestemde de hele maand juni voor het schrijven van mijn nieuwe e-book. Moest makkelijk kunnen, dacht ik.

Ik had zelfs al een deel af voordat ik op Facebook mensen vroeg wat voor antwoorden zij graag in het boek zouden willen vinden. Daar kwamen erg leuke en inspirerende reacties op.

Maar het schrijven kwam tot mijn schrik en frustratie niet of nauwelijks van de grond. En ik wilde in mijn schulp kruipen omdat ik me ervoor schaamde.

Wilskracht

Sinds ik energetisch werk doe, merk ik steeds vaker dat varen op wilskracht niet (meer) werkt. Maar waarom zou ik niet lekker even kunnen schrijven over een leuk onderwerp, dat me na aan het hart ligt? Een thema dat voor mij bekend en alledaags is, omdat ik er met grote regelmaat mee mag werken tijdens de healings die ik faciliteer.

Het thema ‘Vorige Levens’.

Een opstelling dan maar?

Ik besloot er vanochtend een opstelling over te doen. Zou vast niet veel om het lijf hebben, dacht ik, nog in ‘ik keur mijn gebrek aan prestaties af’-modus.

Maar wat een pijn en verstrikkingen bleken onder mijn alledaags lijkende probleem te zitten…

Verliesangst

Mijn angst om na mijn moeder ook mijn vader te verliezen, dat was een bekende. Maar hoe zwaar dat hele proces weegt in mijn systeem had ik onderschat.

Oh ja, het christendom…

Een zwaar stuk was ook de druk van eeuwen christendom. ‘Schrijven over vorige levens? Hoe haal je het in je hoofd! Het bestaat ook niet!’ Tja, op zich niet vreemd dat dit als ‘waarheid’ in mijn systeem zat, als gereformeerd opgevoed meisje. Verbaasd ervoer ik dat vervolgens het katholicisme het woord nam: ‘Het leven is slechts een opmaat om de hemel te bereiken, nee, vorige en volgende levens, daar gaan we ons niet mee bezig houden!’. Waar het protestantse deel neerkwam op ‘NEE MAG NIET’, voel ik bij het katholieke stuk zo’n focus op de hemel dat ik mijn voeten haast niet meer op de aarde voel staan.

Paganism revisited

We gaan nog verder terug in de tijd. Door naar het paganisme. De tijd dat alles nog stroomde, de Oergodin nog in volle glorie werd vereerd, het leven aards, uitbundig en schaamteloos werd gevierd…Totdat het katholicisme kwam.

Ik zie een vorig of voorouderlijk leven, waarin de kerk de ‘heidenen’ redde in een tijd dat er armoede en hongersnood was. Maar met het aannemen van de hulp en de ‘redding’ van de kerk, moesten zij alles afzweren: het genieten, de natuur, hun authentieke zelf, hun spiritualiteit van Verbinding. Ik zie en voel de machtsstructuren van de katholieke kerk en zie de mensen gebukt gaan onder de inperkingen. Er is veel gebeurd.

Later in de sessie blijkt ook vergeving nodig tussen de ‘heidenen’ en de Oergodin, die ‘haar mensen’ niet kon redden en behouden.

Veroveren, én een thuis geven

Ik betrap mezelf erop dat ik ‘de kerk’ nog niet kan omarmen. Ik laat even op me inwerken dat de kerk ook te zien is als een maatschappelijke ontwikkeling en dat zij, naast onderdrukken en veroveren, ook een heleboel goeds heeft gedaan, waaronder scholing en carrière bieden, armenzorg, gemeenschapszin brengen, mensen een basis, een thuis geven.

Dansen!

Dansen blijkt de aangewezen krachtbron voor mij, om me te verbinden met de aarde, de vrouwelijke oerkracht, omdat het je lichaam in het hier en nu brengt, en alles dan kan stromen.

Blijf in je hok

Dat ik eindelijk weer eens wat aan lichaamsbeweging moet doen, het lijkt een open deur. Maar ik had nooit kunnen bevroeden dat ik niet ‘wil’ bewegen omdat er in de lijn van vrouwelijke voorouders zoveel pijn zit. Een voormoeder van eeuwen terug uit haar trouw aan mij juist door me tegen te houden: “blijf maar ‘in je hok’ (rol van huisvrouw), dan ben je veilig”. Zelf is ze door seksueel geweld erg getraumatiseerd geraakt en heeft zich staande gehouden in het leven door zich te schikken in een marginale rol als dienende vrouw.

De gewonde voormoeders brengen ook een levensgrote angst mee om je te uiten als vrouw. En met dat in mijn systeem is het logisch dat een publicatie maar niet van de grond komt.

Toch voel ik ook de vrouwelijke oerkracht.

Omarmen

In mijn hart omarm ik alles wat is voorbijgekomen aan pijn, krachtbronnen, gebeurtenissen, uitvluchten, mensen, verhalen, overtuigingen, tijdperken. Ik uit mijn dankbaarheid. Het is goed zo. Het schrijven van mijn e-book is niet meer zo beladen.

Niks is wat het lijkt.
Durven kijken naar de onderstroom, naar wat er in je leeft,
brengt helderheid, waarheid, vrijheid, heelheid.