Katja heeft een goedlopend trainingsbedrijf. Maar nu is ze als ondernemer aan een stap toe die ze toch wel eng vindt: ze gaat zoveel mogelijk van haar administratieve en organisationele taken delegeren aan nieuwe medewerkers, zodat ze zich zelf op haar passie kan richten: het creëren van de perfecte inhoud van de trainingen en nog beter worden in haar vak.
Ze merkt dat, hoewel ze toe is aan de stap, ze in beslag wordt genomen door angst en chaos. Ze is op zoek naar rust, naar vertrouwen.
Terwijl ze haar verhaal doet, verschijnt het beeld van een boom. Alle aandacht zit in de kruin, een zijtak die als arm fungeert heeft twijfelend koffers naast zich neergezet. Het uitzicht: een snelweg, met daarop verkeer dat zo snel voorbij raast dat de individuele auto’s niet te zien zijn. Ontmoedigd en eenzaam staat de boom te wachten. Hoe moet ze hier ooit oversteken? Katja bevestigt dat het voor haar voelt alsof ze een kolkende rivier over moet.
Behoefte aan verbondenheid met belangrijke mannen
Dat ze vastzit in deze gevoelens, heeft te maken met haar vader, zie ik. Ze heeft een goede band met hem, maar op bepaalde momenten in haar leven had ze naast zijn praktische hulp graag zijn goedkeuring, steun en nabijheid ervaren. Met de band met de Goddelijke Vader is iets vergelijkbaars aan de hand. Een gevoel van in de steek gelaten zijn, uit verbinding. En ook van haar echtgenoot verwacht ze soms meer steun en inlevingsvermogen.
Gedwongen zelfredzaamheid
Het blijkt dat de pijn die aan de oppervlakte is gekomen, berust op een ervaring in een vorig leven. Ik zie Katja als driejarig meisje, elf levens terug. Ze verblijft met haar ouders in een schamel hutje in een bos. Het lijkt alsof ze zijn gevlucht of verbannen. In elk geval lijden ze honger en vader is ziek en in shock. Het kleine meisje moet zelf het bos in om iets eetbaars te zoeken. Ze is in paniek, ze moet snel wat te eten vinden, want in het bos zijn ook nog wilde dieren om rekening mee te houden. Ze eet een paddenstoel, maar raakt even ‘out’ omdat deze giftig is. De hele ervaring laat een gevoel achter van: ‘Is dit het nou? Is dit het leven? Van mijn ouders hoef ik niks te verwachten, en zelfs van de natuur niet.’
Een gevoel van verlatenheid, en van overvraagd zijn, herkent Katja.
Vergeving
De ouders van het meisje vragen om vergeving, en hebben net als hun kind behoefte aan genegenheid, nabijheid, verbondenheid, bestaansrecht, liefde en mildheid. Met nog een heel pakket aan hulpbronnen vindt heling plaats voor alle betrokkenen, in verleden, heden en toekomst.
Als ik weer kijk naar het beeld van de boom, zie ik dat de drukke stroom nu zo smal is dat Katja er gemakkelijk overheen kan stappen. Haar wortels zijn losgekomen, ze is klaar voor de nieuwe stap!
Ik geef haar nog de tip om regelmatig bewust te aarden. Vooral dansen is goed voor haar. Dit houdt ook haar mannelijke energie (ondernemen, stappen zetten) in balans met haar vrouwelijke energie, zodat ze opgeladen blijft.
Ik moest door deze sessie denken aan de toepasselijke songdance ‘Walking Tree’ van Kailash Kokopelli 🙂
