Simone heeft veel boosheid en ruzie ervaren in haar huidige huis, waar ze woont met haar partner Anton en zoon Stef. Ze vraagt zich af of dat misschien aan de energie in huis zou kunnen liggen.
Toen Simone me vroeg of ik naar de huisenergie wilde kijken, zag ik een beeld waarin het gebied waar het huis staat, onder water staat. Het geschikt maken van het gebied vanaf de middeleeuwen voor wonen en het verbouwen van landbouwgewassen was hard werken en ging met veel frustraties gepaard. Ik kan me voorstellen dat dit een energetische imprint heeft achtergelaten, een voedingsbodem als het ware voor nieuwe irritaties.
Het eerste wat ik zie als ik intune op het huis is de frase “Níet het huis van Simone, Anton en Stef.”. Klinkt wat cryptisch, maar het geeft mij het gevoel dat niet het huis, maar de bodem iets te vertellen heeft. Daarnaast ervaar ik een van het huis wegtrekkende energie richting het bedrijfspand naast het huis. Ik neem het waar als een zwarte lijn met een pijl, op de muur van het huis aan de rechterkant. De pijl slaat rechtsaf naar de achterzijde van het naastgelegen bedrijfspand. Het maakt hier een lus/draaikolk. Het is een vortex, een energetisch fenomeen. De zwarte lijn loopt naar Anton (die in dit beeld vóór het huis staat) en slaat een te strakke lus om zijn middel. Ik voel hierbij ook druk/tinteling in mijn nek/schoudergebied. De vortex hangt een paar meter boven de aarde en ‘trekt’ ook aan Anton’s hoofd. Mogelijk trekt de vortex energie weg bij Anton; moet hij strijd leveren om zijn energie bij zichzelf te houden/is hij ‘in strijd’ met de vortex. Het lijkt erop dat wandelen met de hond Anton goed helpt om weer in zijn eigen energie te komen.
De vortex lijkt voor iets of iemand te functioneren als een soort handige opslag- en afvoerruimte; er tuimelt van alles in, maar de energie die het uitstraalt – en die er uitziet als een koepelfontein die de omliggende panden omvat, kost gebruikers/bewoners energie en zet hen klem/onder druk. Ik krijg er een misselijk gevoel van. Het voelt ook als ‘op je kop krijgen’.
Heeft er een boerderijtje gestaan?
De bodem onder het huis, weergegeven als een vierkante plak veengrond, ‘roept’. Ik onderzoek wat het te vertellen heeft. Ik zie een boer en een boerin, in een klein houten boerderijtje. Ze zijn broer en zus. Hij wil snel verhuizen, want hij ziet het economisch niet meer zitten (ik link dit aan het inklinken van de veengrond waardoor de kans op overstromingen toeneemt). Hij berekent zijn mogelijkheden. Zij wil echter blijven, is erg gehecht aan de plek, honkvast. Ze voelt zich hier thuis en vrij. Ze hoeft niet in het keurslijf van de maatschappij, zoals je dat in een groter dorp hebt. Dat heeft ze eerder meegemaakt. Maar broerlief wil naar de stad verhuizen. Ze belanden daar in een een kleine woning. Financieel is het redelijk stabiel, maar geen gouden bergen. De fysieke veiligheid lijkt groter. Maar zus voelt zich er nooit thuis. Broer en zus raken (geestelijk) van elkaar verwijderd. Wellicht zit de onenigheid tussen hen in de bodem.
De les voor de huidige bewoners: reik elkaar de hand (= samenwerken, verschillen overbruggen, gelijkwaardigheid, verbondenheid, nader tot elkaar komen), neem samen beslissingen.
Emotionele discussies?
Ik kom tijdens de sessie meerdere keren bij de vortex terug. De energiewerveling laat uiteindelijk twee jaartallen zien: 1951, met daarbij een verhaal van een onopgeloste, hevige discussie tussen vertegenwoordigers van dorpen of binnen een gemeenteraad oid, met een voorzitter die de oplossing heeft en bruggen tussen de mensen kan bouwen, maar niet ingrijpt. Later hoort bij de situatie het jaartal 1802. Het is mogelijk dat er een stapeling van vergelijkbare emoties/situaties heeft plaatsgevonden. Dat de situatie in 1951 werd verergerd omdat er in 1802 een vergelijkbare discussie in een vergelijkbare setting was. In elk geval heeft de energie van allerlei mensen uit verschillende tijden bijgedragen aan het instandhouden en versterken van de vortex. Er is Eenheid nodig, en ruimte voor alle visies. Ik nodig daarom Supreme Being-Energie uit, de energie van Al Wat Is. Ook ‘plak’ ik de datum van vandaag op de vortex en beelden, zodat de spanning kan ontladen via de aarde.
Het beeld wat ik nu zie is dat Anton na dit werk aan de vortex bij zijn eigen natuurlijke uitlijning kan, zijn rug kan rechten, opluchting kan voelen.
Een thema voor Anton lijkt te zijn: iets willen uiten, je IK willen laten zien, maar er toch overheen praten, twijfel. Een kindstuk: geen ruggensteun ervaren. De vraag: Wat voor effect heeft het om je te uiten?
Ook Simone heeft vanuit kindstukken in de boosheid gezeten/ aan onenigheid deelgenomen.
Ik zie vader, moeder en kind op een gegeven moment in een soort draaikolk door de woonkamer draaien, moeilijk om eruit te stappen. Zoon lukt dit als eerste. Daarna stopt het draaien en kan de energie worden opgeklaard.
Voorouder
In het huis laat zich in de woonkamer een oudere vrouw zien in klederdracht. Een zwarte jurk met een grote witte kanten kap op het hoofd (doet me denken aan Zeeuws meisje) en met klompen aan. Ik hoor-zie ‘aardgebonden geest’. Het blijkt een voorouder van Anton te zijn. Ze heeft in haar leven, in haar huwelijk, heel veel spanning ervaren, ze maakte zich klein, leefde altijd onder hoogspanning omdat ze niets mocht uiten. Ik voel dit vooral aan haar armen. Haar man zit in een schommelstoel een pijp te roken en de krant te lezen. Hij heeft een blauwe pet op met goudkleurige bies, een uniform in dezelfde kleuren en een bruine hangsnor. Hij lijkt beambte, bijv. treinconducteur. De vrouw mag, kan, nooit haar woede uiten (mogelijk agressieve man). De maatschappij – man/vrouwverhouding, religie – staat dit niet toe. Ze kan maar een heel klein stukje van zichzelf laten zien. In feite is ze ook spontaan en zorgeloos, maar daar hoort gedrag bij wat niet ‘hoort’. Ze heeft een opgewekte kant, maar die kan ze misschien maar in 1% van de tijd tonen. Ze voelt zich alleen, ook bij familie en vrienden. Er zijn maar weinig onderwerpen bij waar je over mag praten – niet in deze tijd, niet bij deze kerk – en (het uiten van) een rijk gevoelsleven is al helemaal taboe. Heeft geen verbinding met haar man. Ze zit tegenover hem en neemt slokjes koffie. Ze kijkt boos en kritisch naar hem. Hij heeft maar weinig in de gaten, is niet beschikbaar. Als ze zich uit, is het een onderkoelde vorm van boos. Maar ja, ‘That’s life’, zie ik verschijnen. Ze haalt haar schouders op en kijkt geïrriteerd/gelaten.
Ze bevestigt mij dat ze in de lijn van Anton’s voorouders zit en het lijkt erop dat ze de eerste in de lijn was die zo nadrukkelijk met het thema ingehouden boosheid te maken had. Woede kon niet worden geuit, geen ruimte of gelegenheid voor. Resultaat: geen overbrugging naar de ander. Woede is ten slotte ook: jezelf laten zien, de ander vinden, afstand overbruggen. Boosheid activeert, daarom de gespannen armen; uiting van machteloosheid, niet in actie kunnen komen, geen kant op kunnen.
Ze schrijft een boodschap op voor Simone en Anton (stel je mooie handgeschreven krulletters voor):
Hou van jezelf
Wees zacht
Eer en respecteer je vrouw
Laat haar zijn, laat haar in haar waarde
Doe ook jezelf niet tekort
Wees eerlijk in handelen en denken
Sluit je kind niet buiten
Zo is het, op 11 juli 2013.
Ze hoopt dat Anton weet dat het nu anders kan. Want Anton is vrij in dit leven, in deze tijd, om wel zichzelf te zijn.
Ik nodig haar uit zichzelf te vergeven voor hoe het in haar leven is gelopen. Hierna vertrekt ze.
Ook de huidige bewoners nodig ik tijdens de sessie uit zichzelf te vergeven. Met een eigen verbinding met aarde en kosmos voor het huis en de bewoners en de energie in het hier en nu. Ik geef de bewoners ook een personal clearing en plaats een beschermend energieveld om het huis, om de energie in huis te optimaliseren en schadelijke energieën buiten te houden.
